Bert Blogt Bach

Alle Menschen müßen sterben, Alles Fleisch vergeht wie Heu; Was da lebet, muß verderben, Soll es anders werden neu. Dieser Leib, der muß verwesen, Wenn er anders soll genesen Zu der großen Herrlichkeit, Die den Frommen ist bereit. Het ‘ultieme’ koraal rondom de dood en begrafenis is wel dit koraal, waarvan we de melodie ook uit vrij recente Nederlandse bundels kennen (“Ruwe stormen mogen woeden”). De oorsprong van de melodie is seculier: aanvankelijk in de tweede helft van de 17 de eeuw door Christoph Anton geschreven voor een tekst van Johann Rist uit begin 17 de eeuw, die helaas verloren is gegaan. De tekst refereert aan de tekst uit 1 Petrus 1:24. Interessant is hoe, zoals met zoveel koraalmelodieen, het ritme steeds ‘versimpeld’ werd. Een van de eerste versies ziet er zo uit: Een kleine 35 jaar later komt de melodie als volgt voor: In deze bewerking volgt Bach de tekst weer op de voet, in een bewerking die enerzijds weer een ‘minipart

In de periode rond 1701 zijn nog een achttal koralen bewaard gebleven. In vergelijking met de eerste periode , rond 1699, zien we een grotere variëteit aan vormen en muzikale experimenten. Vier van deze koralen zijn te scharen rond de,  vanwege de hoge (kinder-) sterfte toen actuele onderwerpen,  dood en begrafenis; ook de familie Bach is daarbij niet gespaard gebleven. Ondanks de rouw, spreken deze koralen toch ook van troost. Tekst en melodie van Nun lasst uns … zijn 16 de eeuws, de tekst is van Michael Weisse (een Boheemse broeder, een van de eerste protestanten). Het eerste vers luidt als volgt: Nun laßt uns den Leib begraben; daran wir kein Zweifel haben, er wird am jüngsten Tag aufstehn und unverweslich hervorgehn. De melodie is eenvoudig en kent vier regels; Bach’s bewerking vangt aan met een vrij 'strenge' voorimitatie van de eerste twee regels, zij het met modulatie naar een onverwachte toonsoort halverwege. De derde regel wordt gepuncteerd, en